Առհասարակ Տերյանի բանաստեղծությունները տարբերվում են: Նա ամեն ինչ շատ պարզ, գեղեցիկ ու չափազանցված է ներկայացնում:
Երբ-որ կարդում ես Տերյան, նա ամբողջությամբ վերցնում է քեզ իրականությունից անջատում ու ստիպում մտածել էնպիսի բաների մասին, ինչի մասին առօրյայում չես մտածի, քեզ մտածելու տեղիք է տալիս, ինչ-որ բաներ որոնելու, փորձելու, հասկանալու:
Տերյանը ստիպում է հասարակն ու գեղեցիկը ընկալել որպես արտասովոր ու անհասանելի բան: Օրինակ՝ նա իր տեսած գեղեցկությունը չափազանցված է ներկայացնում, մի տեսակ աստվածացնում է իրականությունը և սովորեցնում գնահատել ունեցածդ:
Սիրում եմ Տերյան, բայց ոչ միշտ կարող եմ Տերյան ընթերցել: Նկատի ունեմ տրամադրության հետ է կապված Տերյան կարդալը: Չեմ կարողանա Տերյան կարդալ, եթե բարձր տրամադրություն ունեմ, եթե հագեցած օր եմ ունենում, եթե ընկերներով ենք ընթերցում, ուղղակի անհնար է: Տերյանը մի տեսակ մենակություն է սիրում, մենակություն, տխուր կամ սովորական տրամադրություն և ազատ ժամանակ:
ՈՒ հետաքրքիր է նրանով, որ կարդալով Տերյան սկսում ես նրա զգացմունքները համեմատել քո զգացմունքների հետ, ու շատ-շատնմանություններ ես գտնում: Տերյանով էլ ես սկսում ինքդ քեզ բացահայտել, որովհետև դու չես կարդում Տերյանը որպես դաս, կամ անգիր սովորելու համար, այլ Տերյանը կարդում ու զգում ես հոգով զուտ ներքին բավարարվածության համար:
Комментариев нет:
Отправить комментарий