Թումանյանի քառյակների վերլուծություն

Հե՜յ ագահ մարդ, հե՜յ անգոհ մարդ, միտքդ երկար, կյանքդ կարճ,
Քանի՜ քանիսն անցնա քեզ պես, քեզնից առաջ, քո առաջ.
Ի՜նչ են տարել նրանք կյանքից, թե ինչ տանես դու քեզ հետ,
Խաղաղ անցի՛ր, ուրախ անցի՛ր երկու օրվան էս ճամփեդ:

Թումանյանը այս քառյակում մարդկանց կոչ է անում,որ ապրեն ու վայելեն իրենց կյանքը:

Այս աշխարհում բոլորն էլ անցողիկ են,ոչ ոք այս կյանքից իր  հետ ոչինչ չի տանում:

Քուն թե արթուն` օրիս շատը երազ եղավ, անցկացավ,
Երազն էլ, նուրբ ու խուսափուկ, վռազ եղավ, անցկացավ.
Վռազ անցան երազ, մուրազ, ու չհասա ոչ մեկին,
Կյանքս թեթև տանուլ տված գրազ եղավ, անցկացավ:

Այս քառյակում բանստեղծի կյանքը կարծես երազ լինի,քանի որ  շատ կարճ է տևում ու անցնում:Նա կարծես գրազի պես տանուլ տված լինի իր կյանքը:

Կյանքս արի հրապարակ, ոտքի կոխան ամենքի.
Խափան, խոպան ու անպտուղ, անցավ առանց արդյունքի:
Ի՜նչքան ծաղիկ պիտի բուսներ, որ չբուսավ էս հողին…
Ի՜նչ պատասխան պիտի ես տամ հող ու ծաղիկ տվողին…

Բանաստեղծը իր կյանքն ու սիրտը բացել է բոլորի առաջ,բայց անցել է անարդյունք:

Ցավոք,նա շատ բաներ կարող էր անել,բայց չհասցրեց: