Պաբլո Ներուդաի բանասստեղծությունների վերլուծությունը

1.Քո ամենախորքերից նայում է մեզ
տխուր տղայիկը` ծնկած, ինչպես ես:

Հանուն այն կյանքի, որ հոսելու է երակներով նրա
մենք ագուցելու ենք մեր կյանքերն իրար:
Հանուն այս ձեռքերի, թաթիկների քո աղջկա,
մենք սպանելու ենք ու կառուցելու:
Հանուն քո աչքերի` մի օր լայն բացված այս երկրի վրա,
թաքցնելով արցունքներդ` հայտնված անակնկալ:

Հանուն մի նոր ստեղծվող կյանքի բանաստեղծը պատրաստ էր հաղթահարել կյանքի դժվարությունները  և ապահովել նրա համար բարեկեցիկ կյանք:

2.Պետք չի, սիրելիս:

Որովհետև էլ ոչ մի բան մեզ չի միացնի,
այլևս ոչ մի բան մեզ չի միավորի:
Ոչ մի ասված բառ` քաղցրացող քո բերանում,
և ոչ էլ բառերը, որ այդպես էլ չասվեցին:

Եվ անօգուտ է հեղեղը կրքերի` խշշացող մեզնից քիչ հեռու,
և մեր լացը, որ թողեցինք պատուհանից այն կողմ:

Բանաստեղծը գտնում է, որ այլևս իզորու չէ  ոչինչ նրանց միավորելու,զուր են անգամ կրքերն ու լացը: